Ik had nog gedacht dat fietsen toch best avontuurlijk is: de wind die je van het smalle fietslandwegeltje blaast en jij die moet proberen om in het donker niet in de beek te belanden.
Het heeft ook z’n charmes en ’t geeft best een goed gevoel als alles goed verlopen is. Maar dat is dan de uitdaging van ecologisch proberen te leven.
En ja, ’t moest er eens van komen. ’s Avonds in de regen en ’t donker ben ik toch in aanraking komen met een wagen. De auto kwam vlot uit een zijstraat gereden. Zoals altijd hou ik mij in tot de chauffeur tot stilstand komt. Deze keer had ik het echter verkeerd ingeschat. Ik reed weer voorzichtig verder. Toen mijn voorwiel voor de auto was, vertrok de chauffeur nogal vlot. Enkele boze uithalen van mijn kant deden hem stoppen. Mijn voorwiel was geraakt. De chauffeur had mij niet gezien ondanks mijn fluovest en vroeg wel 10 keer of alles in orde was met mij. Eigenlijk is het allemaal goed meegevallen. Had ik al 50 cm verder gereden dan zat ik er onder. 1 ding is zeker. Er zijn weer 2 mensen die iets bijgeleerd hebben. De jonge chauffeur dat je niet alles ziet op de weg en niet te gehaast moet zijn en ik, ik mag er zeker in het donker niet vanuitgaan dat als een chauffeur stopt dat hij/zij mij effectief gezien heeft.
Mijn fiets, die moet nu wel op afspraak bij de “fietsendokter” (het wiel sleept ergens). Jammer, want nu kan ik tijdelijk niet met de fiets gaan werken 🙁 Maar een fiets die in orde is is nu eenmaal onontbeerlijk.
