Gisterenavond. Muizenissen in mijn hoofd. Alleen wandelen in het bos. Geest vrijmaken. Alleen met de geluiden, geuren, beelden, … Een muis die plots het pad overloopt, een vogel die wegvliegt, eenden die opvliegen van het water, een vogel die fluit, … En dan … De ontmoeting met een boom. Diameter meer dan een meter. Ik kijk omhoog. Er komt geen einde aan. Groot, maar klein als je met sequoia’s vergelijkt. Hij is een van de weinige gelukkigen die een beetje ouder mogen worden. Een geluk dat niet velen meer gegeven is. Ik kijk, ruik, snuif de geuren, de verdediging van bomen en planten tegen indringers, de geuren die een positieve invloed hebben op onze gezondheid, ons gemoed. Ik zie dat ondanks de droogte in het bos geen verdroogde planten staan. De beken staan droog, maar de planten worden beschermd door de koelte en schaduw van het bos. Ik voel de kracht van het bos, kijk naar de pracht van vormen en kleuren, geniet van de stilte die niet echt stil is, maar o zo ontspannend. Ik hou niet van mensenmassa’s alhoewel ik graag tussen mensen ben, maar ik hou ook van de rust die het bos uitstraalt. Ik ben blij dat ik een plaatsje, een momentje gevonden heb waar ik even alleen kan zijn. Alleen, maar met zovelen om me heen. De bomen met hun verhaal. Wat zouden ze allemaal al niet meegemaakt hebben? Hoeveel mensen en dieren zijn hier al gepasseerd? Hoeveel hebben ze voorzien van koelte en schaduw? Hoeveel wolken hebben ze al gemaakt? Hoeveel zuurstof hebben ze al geproduceerd?Ik denk en ik geniet van de kleine, meest waardevolle dingen om me heen. Ik geniet, van het leven, van alles wat leeft.
