Ja, ik vorige week heb ik gevlogen met het vliegtuig voor mijn job. Dit houdt in dat mijn voetafdruk vergroot is en ik dus mijn uitstoot wil compenseren. Ik denk eraan om een extra boom in mijn tuin te planten en verder nog te zoeken hoe ik mijn vlucht kan compenseren.
Dit terzijde, was het ook een heel aangename vlucht waarbij ik het voorrecht had om de hele vlucht te praten met een voor mij eerst onbekende dame afkomstig uit Griekenland. De onderwerpen variëerden, maar er blijk toch dat we veel overeenkomsten hadden ondanks het feit dat we uit twee totaal verschillende landen kwamen met een even verschillende achtergrond. Ook natuur en milieu kwamen aan bod. Voor haar was er geen enkele twijfel dat het klimaat aan het veranderen was. Ze had dan ook de branden meegemaakt en stond erbij toen er een brand was en door de hitte en droogte even verder spontaan een nieuwe brand ontstond. Toen ik sprak dat er op 15 maart een betoging was voor het klimaat zei ze dat ze mee zou gaan. Ook was ze geïnspireerd door mijn verhalen over permacultuur, lets, … en wilde ze mijn blog (www.start-to-eco) wel eens lezen om hierin de nodige inspiratie te vinden.
Toen ik midden in de nacht naar huis reed, bleek er een waar slagveld van padden en kikkers te liggen in de buurt van een vroegere collega van mij. Zelf had ik die avond niet kunnen meehelpen met de paddenoverzet. Ik stopte en kon gelukkig toch nog een pad in veiligheid brengen. De volgende dag contacteerde ik die collega om te vragen of ze ’s avonds eens een kijkje wou nemen om de diertjes te redden. Toen ik merkte hoe enthousiast ze reageerde was ik heel blij. Vrijdagavond echter bleek het een avond te zijn waarop er weinig trek was wegens te koud en te droog.
Hierdoor eindigde mijn paddenoverzet actie vroeger en kon ik eens langsgaan bij een bedankingsavond voor de vrijwilligers georganiseerd door de gemeente. Net als enkele collega-vrijwilligers stapte ik de ruimte binnen in mijn paddenoverzet-outfit. (met fluohesje van de paddenoverzet). Ik leerde er nieuwe mensen kennen en praatte vol enthousiasme over onze actie. Jaloers was ik eigenlijk wel een beetje toen deze mensen vertelden over de vele vogels en kikkers die in hun tuin op bezoek kwamen: groene en bonte specht, mezen, merels en zelfs een ijsvogel. Ze zagen ook roofvogels. Ik vroeg:” Jullie gebruiken geen sproeistoffen zeker? “En zoals te verwachten was het antwoord positief. Misschien zouden ze ook wel eens mee komen helpen op een avond.
Na de receptie werd er nog een bloemetje aangeboden. Ik probeerde vriendelijk te weigeren vermits ik met de fiets was, maar er werd aangedrongen om er toch eentje mee te nemen. Ze wilden me er wel een zakje voor geven. Toen bedacht ik mij dat mijn rood gehaakt tasje nog in mijn handtas zat en dit bleek perfect voor deze job. Het gemeenteraadslid wees er mij op dat ze ook al een inspanning gedaan hadden. Ze hadden de potjes niet met plastiek folie omwikkeld zoals gebruikelijk was, maar hadden krantenpapier gerecycleerd. Voor mij weer een signaal dat er toch een bewustwording groeit.
Gisteren was ik dan naar een grootwarenhuis omdat ik uit eten ging met mijn echtgenoot en de kinderen een gezonde maaltijd wensten. Het doet me altijd pijn in het hart als ik last minute in een grootwarenhuis iets moet gaan kopen met meer verpakking en zeker als er mij gevraagd wordt om paprika’s in de winter mee te brengen. Maar ik moet toegeven, ergens ben ik wel fier op mijn kinderen dat ze een gezondere keuze willen maken dan een fastfood oplossing welke eigenlijk ook niet zo milieuvriendelijk is. Het leek wel of ik er die namiddag moest zijn in het grootwarenhuis, want achter mij aan de kassa stond een moeder met haar twee dochters. Aangenaam verrast zag ik in het karretje een aantal katoenen zakjes liggen met daarin de groenten die ze gekocht hadden. Ik hoorde 1 van de dochters (naar schatting 16-17 jaar) spreken over haar vegetarische schotel. Haar moeder zuchtte en zei: “Waarom moet je toch altijd zo speciaal zijn?” Ik kon het me niet laten om het op dit moment voor haar op te nemen en te zeggen dat ik haar gelijk gaf en dat ik ook zoveel mogelijk probeer te doen. De mama zei dat het vooral aan “Margot” lag, dat zij er mee bezig was en dat ze het wel van de papa zou hebben. Toen ik afgerekend had, nam ik afscheid van een familie die er gelukkig uit zag. Ik hoop hiermee toch weer iemand aangemoedigd heb om verder te doen met de “strijd” waarmee ze begonnen was.
’s Avonds moest ik nog een cadeautje inpakken. Een reclameblaadje dat ik ontvangen had via de post (de truk van de winkels om het label “geen reclamedrukwerk” te vermijden) werd gebruikt als inpakpapier en het zag er best mooi uit.
Kleine verhalen, als geschenkjes uit de hemel, maken de wereld telkens en beetje mooier. Living in a changing inspiring world.
